MERCAN AĞACI’NIN EFSANESİ

 

Kaynak: La Vanguardia, Arjantin (https://www.lavanguardia.com/participacion/las-fotos-de-los-lectores/20201030/4976695063/anahi-leyenda-flor-ceibo-argentina.html)

Anahí'nin Mucizesi

Arjantin’in Paraná kıyılarında, Anahí adında çok zarif olmayan kaba yüz hatlarına sahip yerli bir kadın yaşarmış. Bu kadın, yazın öğleden sonraları Guaraní kabilesinin tüm halkı ile toplanıp şarkı söylermiş. Kabilenin tanrılarından ve sahip oldukları toprağın sevgisinden ilham alan Anahí'nin şarkılarını tüm halk keyifle dinlermiş... 

Bir gün beyaz tenli Avrupalı işgalciler Arjantin’e gelmişler, kabileleri yerle bir edip onların topraklarını, tanrılarını ve özgürlüklerini ellerinden almışlar. Anahí, diğer yerlilerle birlikte esir düşmüş. Günlerce ağlamış ve pek çok geceyi uykusuz geçirmiş. Başlarında nöbet tutan gardiyanı atlatmak için bekleyen Anahí'nin eline bir gün fırsat geçmiş, fakat kaçarken yanlışlıkla gardiyanı uyandırmış. Hedefine ulaşmak için adamın göğsüne bir hançer saplayıp ormana doğru koşmuş. Ölen gardiyanın çığlığı diğer İspanyolları uyandırmış ve Anahí'yi bir avmışçasına kovalamaya başlamışlar. Onu yakalamayı başaran İspanyollar, gardiyanı öldürmesinin intikamını almak için Anahí’yi yakma kararı vermişler. Onu bir ağaca bağlamışlar ve ağacı ateşe vermişler. Alevler yükselmeye başladığında Anahí bir ağaca dönüşmüş. Ertesi gün şafakta, askerler; parlak, yeşil yapraklı, kadifemsi kırmızı çiçekli güzel bir ağacın olağanüstü manzarasıyla karşı karşıya kalmışlar. Bu ağacın çiçekleri, acılar karşısında gösterilen cesaret ve gücün sembolü haline gelmiş.

     Mercan Ağacı'nın çiçekleri, 22 Kasım 1943'te ulusal yürütme gücünün 138974 kararnamesiyle Arjantin'in ulusal çiçeği olmasına karar verilmiştir.

Bu ağaç, Ekim'den Nisan'a kadar çiçek açar ve çiçeğin çanağı, küçük kırmızı bir yüksük gibidir.

ORİJİNAL METİN:

EL MİLAGRO DE ANAHÍ

En las orillas del Paraná vivía una indígena de rasgos toscos, nada agraciada, llamada Anahí.En las tardes veraniegas deleitaba a toda la gente de su tribu guaraní con sus canciones inspiradas en sus dioses y el amor a la tierra de la que eran dueños... Pero llegaron los conquistadores europeos de piel blanca, que arrasaron las tribus y les arrebataron las tierras, los ídolos, y su libertad. Anahí fue llevada cautiva junto con otros indígenas. Pasó muchos días llorando y muchas noches en vigilia, hasta que un día en que el sueño venció a su centinela, logró escapar, pero al hacerlo, el centinela despertó, y ella, para lograr su objetivo, hundió un puñal en el pecho de su guardián, y huyó a la selva. El grito del moribundo carcelero, despertó a los otros españoles, que persiguieron a Anahí como si de una cacería se tratara. Consiguieron atraparla y, en venganza por matar al guardián, le impusieron como castigo la muerte en la hoguera. La ataron a un árbol y prendieron el fuego. Y cuando las llamas comenzaron a subir, Anahí se fue convirtiendo en árbol. Al siguiente amanecer, los soldados se encontraron ante el espectáculo de un hermoso árbol de verdes hojas relucientes y flores rojas aterciopeladas, que se mostraba en todo su esplendor, como el símbolo de valentía y fortaleza ante el sufrimiento.

La flor del ceibo es la flor nacional de Argentina y fue designada como tal un 22 de noviembre de 1943 mediante el decreto 138974 del poder ejecutivo nacional.

Las plantas florecen de octubre hasta abril. El cáliz es gamosépalo, como un pequeño dedal de color rojo.

ÇEVİRİ: Sueda Erzin