Köpekler neden birbirlerinin kuyruklarını koklarlar?
Bir varmış bir yokmuş, yıllar yıllar önce Meksika’da küçük bir köy varmış. Burada yaşayan köpekler çok üzgünlermiş. Bunlar insanlara karşı çok sadık, çok kibar köpeklermiş. Her zaman onlara eşlik eder, yanlarında durur ve tarladaki işlerinde onlara yardım ederlermiş.
Böylece köpekler insanlara en sadık hayvanlar olmuşlar. Yine de hala üzgünlermiş. Neden biliyor musun? Çünkü insanlara ne kadar en iyi şekilde davranmaya çalışsalar da insanların çoğu onlara kötü davranıyor, onları umursamıyor, ya da küçük görüyormuş.
Günlerden bir gün, köpekler bu sorun hakkında konuşmak için Köpekler Meclisi’nde toplanmışlar. Durumun hiç de adil olmadığına ve buna bir çözüm yolu bulmak gerektiğine karar vermişler. Etraflıca konuştuktan sonra bir sonuca varmışlar. Tiáloc isimli tanrının yardımına ihtiyaçları varmış.
Toplantının sonunda bu tanrıya göndermek için bir mektup yazmışlar. Ama en önemlisi, ya mektubu kim iletecekmiş? Tanrı Tiáloc çok mu çok uzak diyarlarda yaşıyormuş. Sonunda mektubu, yolu bulabilmesi için burnu çok iyi koku alan bir köpeğin iletmesi gerektiğine karar vermişler. Ve böylece en iyiyi seçmişler. Bu çok genç, kaslı, fevkalade bir burna sahip siyah bir köpekmiş.
Köpek böyle önemli bir göreve seçildiği için o kadar mutluymuş ki! Gelgelelim, tam ayrılmak üzereyken aklına daha önce gelmeyen bir şey gelmiş. Ya mektubu nerede saklayacakmış? İyice düşündükten sonra aralarındaki en ihtiyar köpek şöyle demiş:
-En iyisi kuyruğunun altında sakla, en güvenli yer orası.
Ve mektup orada saklanmış. Küçük köpek neşeyle Tiáloc’un evine doğru yola çıkmış.
Aradan yıllar yıllar geçti ama o küçük siyah köpek hala görevinden dönmedi. İşte bu yüzden o gün bu gündür köpekler, tanıştıklarında birbirlerinin kuyruklarını koklarlar. Tanrı Tiáloc’tan mektup getiren haberci köpekle karşılaşmak umuduyla…
Çevirmen: Yağmur Atıgan
Comments
Post a Comment